آیا راه حل دو کشوری را ایران می پذیرد؟
آیا راه حل دو کشوری را ایران می پذیرد؟
ایندیپدنت؛ ۵ نوامبر
ایران طرح غیر الزامی مجمع عمومی سازمان ملل مبنی بر برپایی دو کشور فلسطین و اسرائیل را به رسمیت شناخته است؟
آقای حسین امیرعبداللهیان وزیر خارجه ایران در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل اختصاص یافته جهت رای گیری در خصوص طرح قطعنامه ارائه شده از سوی اردن به نمایندگی از سوی جهان عرب به منظور برقراری آتش بس بشردوستانه در نوار غزه اصول چهارگانه ثابت سیاست دولت متبوع خود و نظام اسلامی در ایران را تبیین نمود که عبارتند از:
نخست
دیدگاه ایران جهت حل و فصل موضوع فلسطین را مطرح کرد این دیدگاه بر اساس طرح ارائه شده از سوی رهبر وی ارشد نظام مبتنی است که ایران در سال ۱۹۹۹ در سازمان ملل با مشارکت محمد خاتمی رئیس جمهور به همراه کمال خرازی وزیر خارجه متبوع وی به ثبت رسید این طرح خواهان برگزاری همه پرسی عمومی است که در آن ساکنان اصلی فلسطین یعنی یهودیان غیر مهاجر و مسیحیان و مسلمانان از جمله فلسطینیان ساکن در سایر کشورهای جهان میشود تا سرنوشت کشور و نظام خود را تعیین کنند.
دوم
ادامه جنگ اسرائیل علیه نوار غزه ممکن است باعث سوق یافتن امور به سوی نقطه ای شود که هیچ یک از طرف های درگیر خواهان آن نیستند و ممکن است منجر به جنگ در منطقه شود.
سوم
آمریکا با توجه به داشتن مشارکت عملی در کنار دولت و ارتش اسرائیل مسئول ادامه این جنگ به شمار میرود.
چهار
ایران کشتار غیرنظامیان را به طور کلی محکوم میکند صرف نظر از اینکه غیرنظامیان متعلق به کدام طرف باشند.
صرف نظر از اصول یاد شده که آقای عبداللهیان در نشست رسانه ای خود با شبکه سی ان ان و رادیو ملی آمریکا بار دیگر آنها را مورد تاکید قرار داد سعید ایروانی نماینده ایران در سازمان ملل و عضو سابق شورای امنیت ملی ایران طرح یاد شده را به تصویب رساند و نام ایران را در میان ۱۲۰ کشور تایید کننده این طرح به ثبت رساند و در نتیجه این اقدام نمایانگر موافقت ایران با متن مطرح شده در طرح یاد شده به شمار میرود که از نظر سیاسی و عملی در بردارنده تعهداتی است.
ایران به طور روشن و واضح بدون هر گونه محافظه کاری به طرح یاد شده رای داد و از رای خود صرف نظر نکرد درست برعکس رسوایی به بار آمده توسط نماینده عراق که از تایید طرح یاد شده امتناع ورزید اما از ریاست جلسه خواست تا بار دیگر رای گیری نماید و بدین ترتیب به طرح رای موافق داد البته با ذکر این مطلب که برخی از مطالب درج شده در آن با قانون اساسی و قوانین و مقررات عراق منافات دارد به ویژه قانون جرم نگاری عادی سازی روابط میان عراق و اسرائیل که پارلمان عراق اخیرا آن را به تصویب رساند.
بر اساس طرح یاد شده غیر نظامیان فلسطینی و اسرائیلی به طور همسان از حق حیات برخوردارند و نباید در معرض هیچ گونه خطر ناشی از جنگها قرار گیرند که به طور واضح و روشن در بردارنده فرآیند برپایی دو کشور مستقل فلسطین و اسرائیل است. بر همین اساس هر کس چنین طرحی را تایید کند در واقع کشور اسرائیل را در کنار کشور مستقل فلسطینی به رسمیت شناخته و برای آن حق حیات و حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کامل قائل شده است در حالی که همه مطالب یاد شده با اصول ثابت و ایدئولوژی نظام اسلامی در ایران به طور واضح و روشن در تضاد است زیرا تهران همواره بر مخالفت خود با به رسمیت شناختن موجودیت این رژیم تاکید کرده است آن هم در حالی که این امر با تمامی سیاستهایی که طی چهار دهه گذشته در پیش گرفته منافات دارد.
تهران همواره سعی داشته تا در راستای مبارزه فلسطین و اسرائیل به موقعیت و نقش خود تحکیم ببخشد اما هیچ یک از موارد یاد شده مانع از آن نشد تا به نفع طرح مجمع عمومی رای مثبت ندهد که در واقع برای هیچ یک از طرف ها الزام آور نیست.
فرآیند سیاسی مطرح شده در آن منجر به برپایی دو کشور مستقل اسرائیل و فلسطین میشود و به طور حتم باید میان فلسطین و اسرائیل صلح برقرار شود تا بتوانند به همزیستی در کنار یکدیگر ادامه دهند.
این اقدام با فرآیند ایدئولوژیک مخالف هر گونه موجودیت اسرائیل در فلسطین در تضاد است که به عنوان یکی از اصول مطرح شده از سوی رهبر بنیانگذار انقلاب ایران در دهه شصت قرن گذشته میلادی به شمار میرود امام خمینی [ره] در ابتدای رویارویی خود با نظام شاهنشاهی این اصل را مطرح کردند. وی پس از پیروزی انقلاب ایران آرمان فلسطین را سرلوحه راهبردهای سیاسی نظام اسلامی قرار داد و در نتیجه تمامی جنبشها و احزاب و نیروها و گروها در ایران بر همین اساس شعار آزادسازی فلسطین را سردادند.
برافراشتن آرمان فلسطین و قرار دادن آن در دکترین ایدئولوژی و راهبردی نظام بعد بروکراسی در تعامل با این موضوع را در برنگرفت در پیش گرفتن آرمان فلسطین دروازه اصلی ایران جهت ورود به جهان اسلام را تشکیل میداد و ایران بدین ترتیب خلاء به وجود آمده در اثر در پیش گرفتن سیاست صلح و عادی سازی روابط با تل آویو از سوی بسیاری از کشورهای عربی و اسلامی را پر کرد و زمینه ورود ایران به معادلات منطقه ای را فراهم آورد و هر گونه تلاش برای قرار دادن ایران در انزوا را ناکام گذاشت و ایران را به سوی مقابله با جاه طلبیها و یکه تازی اسرائیل در منطقه سوق داد.
آیا رای دادن ایران به نفع طرح یاد شده در مجمع عمومی سازمان ملل دال بر برپایی دو کشور مستقل فلسطین و اسرائیل باعث ایجاد تغییر و تحول در موضع نظام ایران خواهد شد؟ آیا این اقدام پایه گذار فرآیند جدیدی در سیاست های منطقه ای و بین المللی تهران در مرحله آتی خواهد شد؟ آیا امتیازدهی ایران در این سطح زمینه را برای تلاش جهت حل و فصل موضوع فلسطین و انتقال منطقه به یک مرحله جدید فراهم خواهد کرد؟ آیا این امر مانع از وقوع یک جنگ فراگیر در منطقه خواهد شد و تمامی دستاوردهای تحقق یافته توسط نظام ایران در منطقه و در سطح بین الملل را از بین خواهد برد؟
به نظر میرسد نظام ایران هر چند بر اصول ثابت خود پایبند است و وزیر خارجه این کشور در سازمان ملل بر آنها تاکید کرد اما تهران با این اقدام خود پیام روشنی به جامعه بین الملل داد مبنی بر اینکه آماده است تا جهت حل و فصل این بحران امتیازاتی ارائه دهد که با مشارکت تمامی طرفها بنیانگذار مرحله جدیدی در منطقه خواهد شد بدون آنکه منافع راهبردی ایران آسیب ببیند.