جایگاهی نه‌چندان دل‌چسب برای ورزش قهرمانی!

جایگاه نه‌چندان دل‌چسب ورزش

این یادداشت، نگاهی کوتاه به چگونگی چرایی تعداد کم مدال آوری ورزشکاران ایرانی با توجه به ظرفیت‌های کشور، در المپیک توکیو دارد.

مسابقات المپیک به پایان رسید و کاروان ایران با کسب ۳ طلا، ۲ نقره و ۲ برنز در جایگاه ۲۷ جهان و جایگاه چهارمی آسیا بعد از چین، ژاپن و کره‎ جنوبی قرار گرفت.

ایران همچنین رکورد اولی در میان کشورهای مسلمان و منطقه غرب آسیا را از آن خود کرد.

با این‌ حال انتظار می‌رود با توجه به ظرفیت‌های کشور، تعداد نمایندگان ایرانی در رقابت‌های المپیک بیشتر بوده و در جدول مدال‌ها رتبه بالاتری داشته باشیم.

جایگاه نه‌چندان دل‌چسب ورزش

چهار مدال از هفت مدال دریافت شده کشورمان مربوط به رشته کشتی است و همچنان دست ایران از دست‌یابی به مدال در بسیاری از رشته‌های ورزشی خالی است.

با توجه به ظرفیت ها، توانایی ها و استعدادهای موجود در ایران، این سئوال مطرح است که چرا در ایران و در خیلی از رشته‌های ورزشی هنوز زیرساخت مناسبی وجود ندارد؟

قطعاً مهم‌ترین راهبرد برای رسیدن یک ورزشکار یا یک تیم به رویدادهای بزرگ ورزشی و کسب عنوان در رقابت‌های جهانی، علاوه بر پشتکار و تلاش خود ورزشکار، داشتن برنامه درازمدت، مدیریت صحیح و زیرساخت‌های مناسب در آن رشته ورزشی است که در این مسیر تنها یک فرد ایفای نقش نمی‌کند و فاکتورهای مهمی در این زمینه تأثیرگذار است.

جایگاه نه‌چندان دل‌چسب ورزش

در  کنار فراهم کردن زیر ساخت های ورزشی، تهیه  امکانات و ابزار مناسب ، باید همت مسئولین مربوطه به کشف استعدادهای ورزشی در رشته‌های مختلف معطوف گردد و این موضوع بسیار مهمی است که بر عهده سازمان‌ها و نهادهای ورزشی قرار دارد.

متأسفانه خیلی از قهرمانان ورزشی کشور به‌تنهایی یا بدون امکانات مناسب، این مسیر را طی کرده‌اند، نه اینکه سازمان برای کشف استعداد آن‌ها از سنین کودکی و نوجوانی وقت گذاشته باشد.

دکتر امید امیدوار