وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ

مقدمه

سزاوار نیست خداوند متعال بنده ایی را به کاری دعوت کند، اما در مقام عمل از آن کار در جایگاه خدایی دوری کند. یا به عنوان خداوند آن کار را انجام ندهد.

وقتی خداوند؛ به انسان به عنوان خلیفه خود، در روی زمین امری را دستور می دهد: خودش اولین کسی است که عامل به آن است، مگر فعل یا ترک فعلی که در تضاد با خداوندی او باشد.  مثل ظلم، و پرستش و بندگی غیر خدا،

برخی از اوامر الهی، ناشی از صفات جلاله خداوند است. مثل محبت کردن، بخشش، کرامت و کریم بودن و رحمانیت و رحیم بودن.

در  آیه کریمه خداوند به بهترین بندگانش خطاب می کند: فقیر و سائل را از پیش خودت به زجر و ناراحتی مران.

آیا خداوندی که تمامی نعمت ها را؛ بدون اینکه ما به زبان بیاوریم، یا از قبل، از خداوند خواسته باشیم، برای ما فراهم و ارزانی داشته است و ما را دعوت به این آیه کریمه می کند، از عاملان آن نباشد؟

اکنون که بنده ایی  به سپاس از تمامی نعمت های خداوندی؛ از ظلمات جهل و به سوی نور درگاهش آمده است، و تمامی نعمت ها، او را به طمع وا داشته تا به درگاهش رجوع کند و با واسطه قرار دادن برترین مردمان روی زمین با خدای خود مناجات بپردازد و از زشتی های خود بهراسد و آن را بر زبان بیاورد و از مولای خود طلب بخشش و عفو کند و با تضرع و خشوع و بندگی هر چه بیشتر از مولایش خواسته و درخواست هایی را طلب کند و پیامبر صل الله علیه و اله و خاندانش را به شفاعت بطلبد.

آیا سزوار است چنین خداوندی، چنین بنده ایی را از خود براند؟

چنین صاحب منزل و مقامی، چنین نور و جلالی، چنین فقیر و گدائی را از منزل خود براند؟

حاشا و کلا .

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ

قابل باور نیست و گمانی وجود ندارد کسی ذره ایی به مولای خود امید داشته باشد؛ و به عنوان یک سائل به درگاهش رجوع کند و نا امید برگردد.

الهی نامه حضرت ایت الله حسن زاده آملی که در اینجا به تاسی از یکی از فراز های این الهی نامه؛ عبارت «عشق آباد» را ما اضافه کرده ایم؛  قطعا یکی از همین ذره های امید و نور است که در قلوب خاضع ترین بندگانش تابیده شده و به زبان جاری و با قلم نگاشته شده است.

باشد ما هم از بندگان سائل درگاهش باشیم.

متن کامل کتاب شریف الهی نامه  را دانلود کنید

مجید بهمنی

پاییز 1400