⚘عشق در دیوان حافظ . ۱۶۹⚘
🌿سلطانِ ازل…، گنجِ غمِ عشق به ما داد…!
🌿تا روی…، در این منزلِ ویرانه نهادیم…!
⚘دیوان حافظ . غزل شماره ۳۷۱⚘
📚”ازل”…؛ مقوله ای فلسفی است…؛ به معنایِ چیزی که ابتدا و انتها ندارد…!
📚برخی…، ازل را زمانِ بی ابتدا معنا کرده اند و برخی دیگر نیز معتقدند که ازل، هیچ ربطی به زمان ندارد…، بلکه فوقِ زمان است…!
📚سلطانِ ازل…؛ یعنی خدا…؛ و ازلی بودن، از صفاتِ ذاتیِ خداست، همانگونه که ابدی بودن…!
📚و این…؛ یعنی اینکه وجودِ خداوند، نه آغازی دارد و نه پایانی…!
🕋تعبیر قرآن کریم در این باره چنین است…؛
هُوَ الاْوَّلُ وَالاّْخِرُ وَ الظّاهِرُ وَالْباطِنُ وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلیمٌ…! ۳/حدید
اوّل و آخر و پیدا و پنهان، اوست و او به هر چیز داناست…!.
📚و امام علی السّلام نیز در این باره می فرماید…؛
هُوَ الاْوَّلُ لَمْ يَزَلْ وَ الْباقى بِلا اَجَل…!
او…، اوّلِ بی آغاز، و باقی‌ِ بی آخر است…!
📚🖊خدای تبارک و تعالی که غنیِّ بالذّات است…، در زمانِ خلقتِ انسان، به ملائکه فرمود…؛ إِنِّی جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً…!
🖊و پس از اعتراضِ ملائکه…، تمامیِ “أَسْمَآءَ” را به آدم تعلیم داد تا آنان برایِ سجده بر او، هیچگونه تعلّلی نداشته باشند…!
🖊اسکانِ حضرت آدم و حوا در بهشت و ترکِ اُولائی که صورت گرفت…، کار آنان را به هبوط کشاند…؛ و با قدم گذاشتن آنان بر روی زمین، عشق نیز آغاز شد…!
🖊حضرت آدم که در مرحله ی خلقت به تعلیمِ کلمات مُشرّف شده بود…، در مرحله ی هبوط هم برای توفیقِ در توبه، به القاء کلمات از سوی خدایِ مهربان مفتخر گردید…؛
فَتَلَقَّىٰٓ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ…!
🖊و کلماتی که مورد تمسّک و توسّل او قرار گرفت، چیزی نبود جز اسماء خمسه طیّبه…؛ همان گنجِ غمِ عشق…؛
قُلْ…؛ اللَّهُمَّ اِنِّی اَسْئَلُکَ به حقّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، سُبْحَانَکَ لَا اِلَهَ اِلَّا اَنْتَ، عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِی فَاغْفِرْلِی اِنَّکَ اَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ…!
⚘عشق در دیوان حافظ . ۱۶۹⚘
⚘فکرِ بهبودِ خود ای دل…! ز دَری دیگر کن…!
⚘دردِ عاشق نشود بِه…، به مداوایِ حکیم…!
⚘گوهرِ معرفت آموز که با خود ببری…؛
⚘که نصیبِ دگران است نصابِ زر و سیم…!
⚘دام…، سخت است…، مگر یار شود لطفِ خدا…؛
⚘ور نه…، آدم نَبَرد صرفه ز شیطانِ رجیم…!
🖊و حرفِ آخر در شبِ سوم جمادی الثانی اینکه…؛
⚘محتاجِ توئیم…، از رهِ الطاف نگاهی…؛
⚘یافاطمةَ الزّهرا…! انّا بِکِ نشکو…!
🕊🕊🕊