صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
موسسه چتم هاوس؛ 7 اکتبر
نویسنده: سر جان جنکینز ، همکار برنامه خاورمیانه و شمال آفریقا
از بین بردن رهبران حماس و حزب الله به خودی خود باعث صلح نمی شود . باید با نفوذ بد تهران مقابله کرد .
برخی از مردم ممکن است فکر کنند که جنگ غزه تماماً مربوط به فلسطین است . اما اتفاقات دراماتیک دو هفته اخیر نشان می دهد که همیشه واقعاً در مورد ایران بوده است .
برای دو دهه ، خاورمیانه جدیدی در حال تلاش برای ظهور بوده است که کشورهای حاشیه خلیج فارس در جایگاه قدرت و تسلط بر اوضاع و تصمیم گیری هستند . آنها خواهان یک نظم سیاسی مستبد و با ثبات و مرفه هستند که شامل کشورهای عرب قدیمی مانند مصر ، اردن و مراکش ، دولت های رفاه مدرن مبتنی بر قبیله آنها – و هم ایران و هم رژیم صهیونیستی باشد .
آنها این را شرط اساسی تحول و ثبات اقتصادی می دانند . اما این نظم هنوز وجود ندارد و نمی تواند از تضاد و درگیری زاده شود . هم کشورهای خلیج فارس و هم رژیم صهیونیستی ، ایران را مانع اصلی می دانند . این واقعیت باید هر گونه تلاش جدید برای ایجاد صلح منطقه ای را شکل دهد .
تهدید حزب الله
حزب‌الله همیشه تهدیدی جدی‌تر از حماس برای رژیم صهیونیستی ارائه کرده است . توانمندی و قابلیت های آن بسیار بیشتر است . می‌تواند با موشک‌های پیشرفته‌تر خود تمام اسرائیل [رژیم صهیونیستی] را تهدید کند . و با تمام نیت و مقاصد ، یک کشور مستقل ، لبنان را کنترل می کند . پشت سر آن ایران ایستاده است که 45 سال است رژیم صهیونیستی را تهدید به نابودی کرده است .
در این زمینه ، مناقشه فلسطین و رژیم صهیونیستی باید موضوع درجه دوم باشد . با این حال ، روایت ملی فلسطین طنین عاطفی و نمادین عظیمی در طول سال ها پیدا کرده است . و یکی از موفقیت‌های واقعی فلسطینی‌ها در بین‌المللی کردن آرمان خود است که هزینه‌های شکست را برای قدرت‌های بزرگ منطقه بالا می‌برد . بنابراین ساخت یک سکونتگاه و شهرک بادوام یک پیش شرط مطلق برای ثبات منطقه است .
صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
بیشتر رهبران سیاسی عرب آرزو می کنند که این موضوع حل و فصل شود . اما این تنها زمانی اتفاق می افتد که رژیم صهیونیستی احساس امنیت کند . این امر همچنین مستلزم این است که تشکیلات سیاسی رژیم صهیونیستی بپذیرد که باید به عنوان یک دولت ناقص در میان سایر دولت های ناقص به عنوان بخشی از نظم منطقه ای ناقص زندگی کند .
حقیقت سخت این است که چنین حل و فصلی نمی تواند صرفاً با آتش بس یا مذاکره با تشکیلات خودگردان فلسطین (PA) یا سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) به دست آید .
این شکل از نظم منطقه ای تنها زمانی می تواند اتفاق بیفتد که حماس و به ویژه حزب الله تهدید بزرگی برای رژیم صهیونیستی نباشند و ایران دیگر قدرت برهم زدن پیدایش نظم جدید منطقه ای را نداشته باشد .
پس از آن ، یک جامعه سرکش و متفرقه رژیم صهیونیستی باید متقاعد شود که صلح مستلزم تعیین سرنوشت فلسطینیان است – نه به خاطر فلسطینی ها ، بلکه برای تضمین امنیت رژیم صهیونیستی . این امر به نوبه خود مستلزم یک نظام سیاسی جدید رژیم صهیونیستی است که با واقعیت‌های سیاسی کنونی مخالفت می‌کند – و بنابراین نیاز به پرورش دقیق دارد .
صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
به نظر می رسد نه ایالات متحده و نه متحدان غربی آن با همه اینها کنار نیامده اند . در واقع ، تلاش و جست‌وجوی دولت بایدن برای ایجاد آتش‌بس اتلاف وقت و انرژی بود . آتش بس در حال حاضر ، بدون حل مشکلات بزرگتر ، به سادگی از سرگیری درگیری را در یکی دو سال دیگر تضمین می کند .
سیاستی با محوریت تهران
پارادایم جدیدی مورد نیاز است که بر تهران و نفوذ بد آن متمرکز باشد . در حالت ایده آل این به معنای تغییر در خود ایران است . گسترش درگیری کنونی به کشور می تواند پایه های [نظام جمهوری اسلامی ایران] را بی ثبات کند – چیزی که مقامات با توجه به عدم محبوبیت گسترده داخلی از آن می ترسند . اما ، با توجه به تمایل ثابت شده آن برای استفاده از نیروی کشنده و مرگبار برای سرکوب مخالفان ، عاقلانه نیست که به این زودی روی تغییرات قابل توجهی از درون حساب کنیم .
راه بازیگران خارجی برای کم کردن تأثیر ایران ، از بین بردن نفوذ این کشور در لبنان ، سوریه ، عراق ، غزه و یمن و در پشت آن حفظ حرکت به سمت خودمختاری فلسطین خواهد بود .
این امر همچنان مستلزم یک دولت رژیم صهیونیستی است که آماده بازی با توپ باشد . رژیم صهیونیستی را نمی توان مجبور به توافق کرد . صهیونیست‌ها باید خودشان خواهان صلح باشند تا از نظر سیاسی عملی شود .
پس از ترومای 7 اکتبر و کشته شدن اخیر رهبران حماس و حزب الله ، این یک درخواست بزرگ است . رژیم صهیونیستی باید متقاعد شود که حتی موفقیت های نظامی چشمگیر فقط زمان می خرد ، و راه حلی ارائه نمی کند . (م.ر)
صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
سال گذشته نشان داد که ایالات متحده آمریکا به تنهایی نمی تواند شرایط توافق را دیکته کند . سایر کشورهای غربی مانند بریتانیا، فرانسه و آلمان می‌توانند و باید نقش‌های حمایتی خود را ایفا کنند . اما واقعیت این است که تنها واشنگتن می تواند تشکیل جلسه دهد و یک تلاش جمعی جدید را رهبری کند .
کشورهای حوزه خلیج فارس ، به ویژه عربستان سعودی و امارات متحده عربی، در کنار اردن و مصر ، شرکای اساسی ایالات متحده هستند . آنها نگرانی های امنیتی مشابهی با اسرائیل دارند ، اما به مشوق هایی نیز نیاز دارند .
ایالات متحده می بایست با دولت‌ها و متحدان خود برای ایجاد مجموعه‌ای از پیشنهادات قاطع (شاید با الگوبرداری از رابین در سال 1993) همکاری کند که مشخص می‌کند عادی‌سازی روابط با اسرائیل [رژیم صهیونیستی] _ یا در مورد مصر و اردن یک صلح دائم به جای موقت _ چگونه خواهد بود .
تشکیلات خودگردان فلسطین نیز نیاز به بازسازی دارد . این سازمان تنها نهاد موجود _ چه فلسطینی و چه در سطح بین‌المللی که از طریق توافقنامه اسلو به رسمیت شناخته شده است _ است که می‌تواند غزه را پس از ویرانی سال گذشته به درستی اداره کند .
مهم تر از همه ، ایالات متحده و شرکای آن باید به اسرائیل [رژیم صهیونیستی] نزدیک باشند و ضمانت های امنیتی بلند مدتی را ارائه دهند. این می بایست به معنای کمک به اسرائیل [رژیم صهیونیستی] برای خنثی کردن حزب‌الله لبنان و حماس _ و همچنین حوثی‌ها باشد، نیرو هایی که نمی‌توان اجازه داد که به حزب‌الله در مرز های جنوبی تبدیل شوند .
صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
استراتژی در مورد ایران
می توان گفت یکی از موارد موفقیت ، داشتن یک استراتژی معتبر برای مقابله با نفوذ جمهوری اسلامی ایران خواهد بود . من و همکارانم در حوزه تبادل سیاست ، ایده هایی را در مورد سیاست جدید بریتانیا در سال گذشته با جزئیات بیشتری ارائه کردیم .
برای شروع ، در کشورهای غربی ، مساجد، مراکز فرهنگی و سازمان های جعلی حقوق بشری که جمهوری اسلامی ایران از آنها برای شکل دادن به افکار عمومی به نفع خود استفاده کرده است ، می بایست بسته شوند .
سپس بحث اعمال تحریم ها مطرح می شود . شرط احیا و بازگشت به برجام منقضی شده است . اما زمینه برای بریتانیا برای اعمال مجدد تحریم ها به صورت یکجانبه، شاید با متحدان خود در اتحادیه اروپا وجود دارد . اجرای تحریم ها در داخل ، اطلاعات مالی و ظرفیت خدمات امنیتی مرتبط نیز باید تقویت شود .
بریتانیا همچنین می‌تواند با متحدان خود در اتحادیه اروپا ، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به‌عنوان یک سازمان تروریستی معرفی کند و آزادی عمل بیشتری برای اقدام علیه تأمین مالی این سازمان به متحدان خود اعطا کند. و هزینه های واقعی باید بر کسانی تحمیل شود که از زور وحشیانه برای سرکوب اعتراضات مشروع در داخل ایران استفاده می کنند .
در منطقه، اتحادهایی با ساختار بهتر ، بسیار مهم خواهند بود : کشورهای شورای همکاری خلیج فارس می بایست با ایالات متحده آمریکا ، بریتانیا و سایر متحدان غربی وارد یک رابطه امنیتی ثابت و شفاف شوند . کشورهای غیر عرب نگران ، مانند آذربایجان و ترکیه نیز می توانند روبط بهتری با غرب داشته باشند و بهتر از قبل در تعامل با غرب باشند.
در حوزه نظامی، گروه هایی مانند شبه نظامیان شیعه در عراق و حوثی ها باید هر بار که به اهداف و منافع ایالات متحده آمریکا و سایر اهداف متحدان این کشور حمله می کنند ضربه سختی بخورند . همچنین باید با قاچاق اسلحه و نفت از ایران به سوی این کشور ها مقابله بهتری صورت گیرد .
ممکن است همچنان فضایی برای سیاست هویج و چماق وجود داشته باشد : اگر جمهوری اسلامی ایران تصمیم بگیرد که به بازیگری عمل گرا تبدیل شود که تقریباً در زمان رئیس جمهور سابق حجت الاسلام رفسنجانی تبدیل شده بود، می توان یک بار دیگر جایگاهی در یک نظم جدید منطقه ای به جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد داد. [چماق و هویج به سیاست ارائه تشویق و تنبیه برای گرفتن رفتار مطلوب از طرف مقابل اشاره دارد. یا به عبارتی به معنی سیاست تهدید و تحبیب به کار می‌رود. استراتژی هویج و چماق در مذاکراتی به کار می‌رود که یک طرف خواستار چیزهایی از طرف مقابل می‌باشد و مجازاتی را برای طرف مقابل در صورت عدم انجام درخواست مطرح می‌کند ]
صلح پایدار رژیم صهیونیستی و فلسطین بدون سیاست جدید برای خنثی کردن تهدید ایران ممکن نخواهد بود
به نظر می رسد در سال 1973 هنری کیسینجر معتقد بود که تمام آنچه توسط بازیگران خارجی در منطقه قابل دستیابی است، عدم حضور و یا جنگ بوده تا ایجاد نظم . اما تلاش‌های او پایه های توافقنامه کمپ دیوید در سال 1978 را ایجاد کرد که اساساً نظم امنیتی منطقه را به سمت بهتر شدن تغییر داد . اگر زمانی برای تفکر مجدد در مورد آنچه که نظم جدید دیگری ممکن است شامل شود وجود داشته باشد، اکنون است .
سِر جان جنکینز یک دیپلمات سابق بریتانیایی است. وی پس از اتمام تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد در دانشگاه کمبریج، در سال 1980 به وزارت امور خارجه پیوست و در امارات متحده عربی، مالزی و کویت ، برمه، اورشلیم، سوریه، عراق، لیبی خدمت کرده است و سفیر سابق بریتانیا در عربستان سعودی می باشد . (م.ک)