Sharenting چیست و چه آسیب‌هایی دارد؟
مقدمه:
در برخی از پست های ویدئوی شبکه ها و سکوهای اینترنتی و مجازی مجازی به کرات مشاهده می شود؛ از سوی برخی پدران و مادران؛ به منظور جذب بیشتر بازدید یا دنبال کنندگان در فضای مجازی؛ فیلم ها و عکس هایی از رفتار و گفتار کودکان خردسال خود را به اشتراک می گذارند.
به ظاهر آنچه اتفاق افتاده است نمی تواند خطری برای کودکان ایجاد کند. اما یادداشت کوتاه زیر به این موضوع می پردازد اینگونه تصاویر و اشتراک گذاری ها چگونه می تواند موجب نقص در شکل گیری هویتی برای کودکان شود و منجر به ایجاد تهدید در حریم خصوصی و سلامتی افراد حتی در بزرگسالی گردد.
نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی و رضایت
اشتراک گذاری زندگی کودکان توسط والدین در فضای مجازی، که به عنوان “شارنتینگ” شناخته می شود، می تواند تأثیرات بلند مدتی بر شکل گیری هویت و حریم خصوصی کودکان داشته باشد.
کودکان، به‌ویژه در سنین پایین، نمی توانند رضایت آگاهانه برای به اشتراک گذاری تصاویر یا اطلاعات شخصی شان در فضای مجازی ارائه دهند. این فقدان اختیار به این معنی است که تصمیم گیری درباره ی ردپای دیجیتال آن‌ها کاملاً در دست والدین است که ممکن است همیشه پیامدهای بلند مدت را در نظر نگیرند.
با بزرگ‌تر شدن کودکان، ممکن است با نحوه ی استفاده از تصاویرشان مخالفت کنند یا از محتوای به اشتراک گذاری شده احساس خجالت کنند که می‌تواند به مشکلات روانی منجر شود.
والدینی که تصاویر و اطلاعات شخصی کودکان خود را در اینترنت به اشتراک می‌گذارند، ممکن است به طور ناخواسته کودکانشان را در معرض خطراتی مانند سرقت هویت یا سوءاستفاده آنلاین قرار دهند. مرز بین زندگی عمومی و خصوصی از بین می‌رود و حق حریم خصوصی کودکان به خطر می‌افتد. ️در برخی موارد، اطلاعات به اشتراک گذاشته شده می‌تواند به طرق مضری مورد استفاده قرار گیرد، مانند آدم ربایی_دیجیتال یا کلاهبرداری.
تأثیر بر شکل‌گیری هویت
هنگامی که والدین جزئیات زندگی کودکان خود را به صورت آنلاین به اشتراک می گذارند، آن‌ها عملاً هویت_دیجیتالی کودکان شان را پیش از اینکه خود کودکان بتوانند در این فرآیند مشارکت کنند، شکل می‌دهند. این ردپای دیجیتال زود هنگام می تواند بر چگونگی درک کودکان از خود و نحوه‌ای که دیگران آن‌ها را می بینند، تأثیر بگذارد.
با نزدیک شدن کودکان به سنین نوجوانی که دوران بحرانی برای شکل گیری هویت است، ممکن است متوجه شوند که والدینشان پیش از آنکه خودشان بتوانند در این روند نقشی داشته باشند، هویتی آنلاین برای آن‌ها تعریف کرده اند. این موضوع می‌تواند با تصویری که آن‌ها از خود دارند تضاد پیدا کند و منجر به احساس خجالت، کینه یا عدم کنترل بر روایت شخصی شان شود. در موارد شدیدتر، این مسئله می تواند به سردرگمی هویتی یا دشواری در ایجاد حس فردیت و استقلال منجر شود.
حضور دیجیتالی که والدین برای کودکان ایجاد می کنند، می تواند بر توسعه هویت آن‌ها تأثیر بگذارد. با رسیدن به دوره نوجوانی و بزرگسالی، کودکان ممکن است در ایجاد روابط اجتماعی، اعتماد به نفس، و حتی فرصت هایی مانند پذیرش در دانشگاه یا اشتغال، با مشکلاتی روبرو شوند.
فشار اجتماعی و سلامت عاطفی
فشار داشتن یک شخصیت آنلاین که توسط والدین ایجاد شده، می‌تواند به اضطراب اجتماعی و استرس منجر شود، به خصوص زمانی که کودکان متوجه می‌شوند که همسالان و دیگران به راحتی به این اطلاعات دسترسی دارند. محتوایی که والدین به اشتراک گذاشته‌اند ممکن است شامل لحظاتی باشد که کودکان بعدها آن‌ها را خجالت‌آور یا خصوصی بدانند و این موضوع می‌تواند منجر به زورگویی یا انزوای اجتماعی شود.
علاوه بر این، هنگامی که کودکان بزرگ‌تر شده و خودشان شروع به استفاده از رسانه‌های اجتماعی می‌کنند، ممکن است احساس کنند که باید انتظاراتی را که از طریق هویت آنلاین ایجاد شده است، برآورده کنند. این امر می‌تواند به وابستگی به تأیید خارجی و افزایش آسیب‌پذیری در برابر فشارهای اجتماعی منجر شود.
دیدگاه های فرهنگی و قانونی
فرهنگ ها و کشورهای مختلف برخوردهای متفاوتی با این موضوع دارند.
به عنوان مثال، در برخی کشورهای اروپایی مانند فرانسه و آلمان، قوانین سخت گیرانه ای برای حفاظت از حریم خصوصی کودکان وجود دارد و والدین ممکن است به دلیل به اشتراک گذاری تصاویر بدون رضایت کودکان با پیامدهای قانونی مواجه شوند. همچنین، درخواست های فزاینده ای برای ایجاد مکانیسم های قانونی مانند “حق فراموش شدن” وجود دارد که به کودکان اجازه می دهد محتواهای مربوط به خود را از اینترنت حذف کنند.
منبع:متسا
