حافظ

به نظرم ترکیبِ خاکیانِ عشق...، معنا و مفهومی فراتر از معنایِ افتادگی و تواضع دارد...، زیرا در هیچ یک از مراحلِ مسیرِ عشق...، تکبّری وجود ندارد تا نیازمندِ تواضعی باشد...!

⚘دیوان حافظ . غزل شماره ۳۴۷⚘

در این بیت که در میانه ی غزلی شخصی و در مدح منصور ابن مظفر واقع شده، سه رکنِ اساسی وجود دارد، که بسیار رندانه به نظر می رسد...؛

در این تشبیه سه گانه...، مروارید و دریا محکم و استوار در جایگاه خود قرار دارند و غواص نیز، اگر در پیِ مروارید است، چاره ای جز اینکه دل به دریا بزند، ندارد...!

پیری، یکی از مراحل پایان عمر است ... طبیعی است که فرتوتی و شکستگی و پیری، از عوارضِ جسم است...، عوارضی که هرگز دامنگیر روح نخواهد بود...، مگر اینکه "در سراچه ی ترکیب، تخته بندِ تن" شده باشد...؛ با ما در این یادداشت کوتاه همراه باشید

عشق، وقتی دیرگاهی باشد، یعنی امتحان پس داده است.